da suri » 28 ago 2011, 14:54
«Ειπε μοι», εφη, «ω Χαιρεκρατες, ου δηπου και συ ει των τοιουτων ανθρωπων, οι χρησιμωτερον νομιζουσι χρηματα η αδελφους; και ταυτα των μεν αφρονων οντων, του δε φρονιμου, και των μεν βοηθειας δεομενων, του δε βοηθειν δυναμενου, και προς τουτοις των μεν πλειονων υπαρχοντων, του δε ενος. Θαυμαστον δε και τουτο, ει τις τους μεν αδελφους ζημιαν ηγειται, οτι ου και τα των αδελφων κεκτηται, τους δε πολιτας ουχ ηγειται ζημιαν, οτι ου και τα των πολιτων εχει, αλλ' ενταυθα μεν δυνανται λογιζεσθαι οτι κρειττον συν πολλοις οικουντα ασφαλως ταρκουντα εχειν η μονον διαιτωμενον τα των πολιτων επικινδυνως παντα κεκτησθαι, επι δε των αδελφων το αυτο τουτο αγνοουσι».