Due grandi tebani - VERSIONE e traduzione latino

Due grandi tebani
Autore: sconosciuto

Apud Thebanos nemo clarior reique pubblicae utilior Epaminonda fuit. Is enim tam reis militaris peritus quam omnibus animi virtutibus praeditus fuit: nam erat modestus, prudens, clemens et non solum populi sed etiam amicorum iniurias aequo animo ferebat.

Cum Lacedaemonios apud Leuctram profligavisset eorumque virtutem et belli gloriam primus fregisset, immortalem famam cepit. Cum iterum cum Lacedemoniis apud Mantineam pugnaret, gravibus vulneribus affectus, de exitu pugnae certior factus esse voluit. Cum milites confirmavissent hostes devictos esse, exclamavit: "Non finis meae vitae mors est, sed beatiorisque vitae principium: posthac enim Epaminondas, quia invictus cadit, in perpetuum vivet". Minus notus quam Epaminondas sed aeque memoria dignus Pelopidas fuit. Nam primum cum Lacedaemoniorum praesidium ex arce Cadmea expulisset, patriam servitute oppressam liberavit; deinde Thebanos incitavit ut auxilio Thessalis, tyrannos expellere cupientibus, venirent.

In pugna fortiter pugnans, ut tyrannum Alexandrum Pheraeum peteret, in medios hostes incautior processit et, coniectu telorum confossus, concidit.
Presso i Tebani nessuno fu più famoso e più utile alla repubblica di Epaminonda. Costui infatti fu tanto esperto di arte militare quanto dotato di tutte le virtù d'animo: era infatti moderato, prudente, clemente e sopportava di buon animo le offese non solo del popolo ma anche degli amici. Poiché aveva sconfitto gli Spartani presso Leuttra e per primo aveva sconfitto il loro coraggio e la loro gloria bellica, ottenne fama immortale. Combattendo per la seconda volta con gli Spartani a Mantinea, segnato da gravi ferite, volle essere informato sull'esito della battaglia. Poichè i soldati avevano confermato che i nemici erano stati sconfitti completamente, esclamò: "La morte non è la fine della mia vita, ma il principio di una vita più felice: da oggi infatti Epaminonda, poiché cade invinto, vivrà in eterno". Meno noto che Epaminonda ma degno ugualmente di memoria fu Pelopida.

In primo luogo, infattim poiché aveva respinto il presidio degli Spartani dalla rocca Cadmea, liberò la patria schiacciata dalla schiavitù; incitò poi i Tebani a venire in aiuto ai Tessali, desiderosi di scacciare i tiranni. Combattendo coraggiosamente in battaglia, per assalire il tiranno Alessandro di Fere, si fece avanti troppo sconsiderato in mezzo i nemici e, colpito da un lancio di frecce, cadde morto.

Copyright © 2007-2024 SkuolaSprint.it di Anna Maria Di Leo P.I.11973461004 | Tutti i diritti riservati - Vietata ogni riproduzione, anche parziale
web-site powered by many open source software and original software by Jan Janikowski 2010-2024 ©.
All trademarks, components, sourcecode and copyrights are owned by their respective owners.

release check: 2024-03-31 09:22:31 - flow version _RPTC_G1.3