LUCIANO Dialogo delle cortigiane - Pettegolezzi femminili

dammi un po' di tempo please

E' un passo dal Dialogo delle cortigiane di Luciano

qui lo trovi tradotto

{ΓΛΥΚΕΡΑ}
Τόν στρατιώτην, Θαΐ, τόν 'Ακαρνάνα, ός
πάλαι μέν 'Αβρότονον είχε, μετά ταύτα δέ ηράσθη
εμού, τόν ευπάρυφον λέγω, τόν εν τή χλαμύδι, οίσθα
αυτόν, ή επιλέλησαι τόν άνθρωπον;
{ΘΑΙΣ}
Ούκ, αλλά οίδα, ώ Γλυκέριον, καί συνέπιε μεθ'
ημών πέρυσιν εν τοίς `Αλώοις. τί δέ τούτο; εώκεις
γάρ τι περί αυτού διηγείσθαι.
{ΓΛΥΚΕΡΑ}
Γοργόνα αυτόν η παμπόνηρος, φίλη δοκούσα
είναι, απέσπασεν απ' εμού υπαγαγούσα.
{ΘΑΙΣ}
Καί νύν σοί μέν εκείνος ου πρόσεισι, Γορ-
γόναν δέ εταίραν πεποίηται[/color];
{ΓΛΥΚΕΡΑ}
Ναί, ώ Θαΐ, καί τό πράγμα ου μετρίως μου
ήψατο.
{ΘΑΙΣ}
Πονηρόν μέν, ώ Γλυκέριον, ουκ αδόκητον δέ,
αλλ' ειωθός γίγνεσθαι υφ' ημών τών εταιρών.
ούκουν χρή ούτε ανιάσθαι άγαν ούτε μέμφεσθαι τή
Γοργόνη: ουδέ γάρ σέ 'Αβρότονον επ' αυτώ πρότε-
ρον εμέμψατο, καίτοι φίλαι ήτε.
ατάρ εκείνο
θαυμάζω, τί καί επήνεσεν αυτής ο στρατιώτης
ούτος, εκτός ει μή παντάπασι τυφλός εστιν, ός ουχ
ωράκει τάς μέν τρίχας αυτήν αραιάς έχουσαν καί
επί πολύ τού μετώπου απηγμένας: τά χείλη δέ
πελιδνά καί τράχηλος λεπτός καί επίσημοι εν
αυτώ αι φλέβες καί ρίς μακρά. έν μόνον, ευμήκης
εστί καί ορθή καί μειδιά πάνυ επαγωγόν.
{ΓΛΥΚΕΡΑ}
Οίει γάρ, ώ Θαΐ, τώ κάλλει ηράσθαι τόν 'Ακαρνάνα;
ουκ οίσθα ως φαρμακίς η Χρυσάριόν εστιν η μή-
τηρ αυτής, Θεσσαλάς τινας ωδάς επισταμένη καί
τήν σελήνην κατάγουσα; φασί δέ αυτήν καί πέτε-
σθαι τής νυκτός: εκείνη εξέμηνε τόν άνθρωπον πιείν
τών φαρμάκων εγχέασα, καί νύν τρυγώσιν αυτόν.
{ΘΑΙΣ}
Καί σύ άλλον, ώ Γλυκέριον, τρυγήσεις, τούτον
δέ χαίρειν έα.



TRADUZIONE

Glicera.
Quel soldato d’Acarnania che una volta si teneva la Preziosa e poi s’innamorò di me, quegli che aveva quella bella e ricca clamide, te lo ricordi, o Taide, o te ne se’ dimenticata?
Taide.
No, i’ me lo ricordo, o Glicerina: bevve anche con noi l’anno passato alle feste di Cerere. Ma perchè me ne dimandi? Pare che vuoi contarmi qualche cosa di lui.
Glicera.
Quella tristaccia della Gorgona, che mi faceva l’amica, me lo ha tolto con inganno.
Taide.
Ed ora ei non viene più da te, e si tiene la Gorgona?
Glicera.
Sì, o Taide: e questa cosa me l’ho sentita proprio assai.
Taide.
È brutta sì, ma dovevi aspettartela, o Glicerina mia; chè si suol fare di questi giuochi tra noi cortigiane. Via, non bisogna andar troppo in collera, nè ti crucciar con la Gorgona: chè neppure la Preziosa si crucciò teco per colui, ed ora siete amiche voi. Ma io mi maraviglio d’una cosa, che ha trovato di bello in lei questo soldato, salvo se non è cieco in tutto, da non vedere che ella ha pochi capelli in capo che le fanno comparir tanto di fronte, e le labbra livide come d’una morta, e poi quel collo sottile con le vene sporte in fuori, e il naso lungo. Una cosa ha, che ella è alta e diritta, e quando ride t’attrae.
Glicera.
Oh, e credi, o Taide, che l’Acarnano se n’è innamorato per la bellezza? Non rammenti che quella strega della Crisaria sua madre sa certe canzoni tessale, e fa scendere anche la Luna in terra? Dicono pure che ella voli la notte. Ella lo ha fatto impazzire dandogli qualche beveraggio amoroso: ed ora te lo pelano.
Taide.
Ed anche tu pelane un altro, o Glicerina; e lascia alla malora costui.