Δυο αλεκτρυονες εν τη του δωματος αυλη εμαχοντο κολαπτοντες αλληλους και αμυττοντες τοις οξεσιν ονυξιν. Τα μεν αλλα ζωα πορρωθεν εσκοπει φοβηθεντα, εν δε τω μεταξυ ο υψιπετης αετος την του αγωνος τελευτην ανεμενε. Τελευτησασης της μαχης, ο μεν νικηθεις απεχωρησε τρωθεις, ο δε νικησας επι στεγους αρθεις ανεκραγε μεγιστα, την νικην πασιν αγγελων. Ο δ' αετος ευθυς κατεπεσε και ηρπασεν αυτον, του νικηθεντος αμελων. Βατραχοι δυο λιμνην τινα ενεμοντο. Θερους δε ξηρανθεισης της λιμνης, εκεινην καταλιποντες, επεζητουν ετεραν. Πολλας λιμνας ηδη μεταβαλοντες, περιτυγχανουσι ποτε βαθει φρεατι υδατος πληρει, και ατερος θατερω λεγει· «Συγκατερχωμεθα, ω φιλε, εις τουτο το φρεαρ, εν ω υδωρ αφθονον και ψυχρον εξομεν». Ο δε εταιρος, βραχυ ενθυμηθεις, φρονιμως αντειπεν· «Εαν ουν και το ενθαδε υδωρ ξηρανθη, πως δυνατον εσται ενθενδε εξερχεσθαι;». Η του αλεκτρυονος συμφορα δηλοι οτι χρη και εν τη νικη μετριοτητι χρησθαν η δε των βατραχων τυχη οτι ου δει απερισκεπτος τοις πραγμασι προσβαινειν.
Allora la versione è presa da gymnasion 2 pag 60 n 83 inizio: δύο αλεκτρυοντες εν τη του δώματος αυλή εμαχοντο fine: τοις πράγμασι προσβαινεν grazie mille