4 versioni

Purtroppo 2 non hanno titolo ne tanto meno il libro da dove sono prese, le ho cercate ovunque ma non le ho trovate, sono anche abbastanza incasinate, non ci capisco nulla


Aiutatemi per favore :(

eccole:

1)

Leo I eo tempore fuit quo Attila a pugna Catalaunica rediens in Pannoniam, comparatis magnis copiis, Italiam hostili manu ingressus, ac primo Aquileiam in limitibus provinciae positam, triennio obsedit. Inde Hunni, veluti ruptis claustris, per rotare Venetiam sese effundentes, urbes omnes occupant, Mediolanum et Ticinum diripiunt. Iturus deL, ade Romam, infestis signis, curo co loci consedisset ubi Mincius Padum influit, amnem traiecturus, vir sanctissimus Leo pontifex, calamitatem Italiae et urbis Romae miseratus, adhortante etiam Valentiniano, ei fit obviam persuadetque, Alarici exemplo, qui statim Dei iudicio, post captare urbem mortuus est, ne ultra progrediatur. Monitis pontLficis optimi obtemperavit Attila, quod, dum simul loquerentur, cernere duo viros supra caput suum, strictos tenentes gladios, ac mortem minitantes, nisi pareret, visus est. Ii Petrus et Paulus apostoli putati sunt. Inde movens Pannoniam repetit, ubi non ira multo post, effundente se ubertim propter ebrietatem e naribus sanguine, moritur.

2)

Gregorius pontifex, Henrici imperatoris pollicitationibus motus et precibus trevirensis archiepiscopi, Henrici oratoris, Augustam praetoriam petiturus, Vercellas usque iato pervenerat, ubi ab episcopo loti ipsius, regni Italiae cancellario, clam rescivit Henricum hostili in se animo, curo exercitu adventare. Turo vero pontifex omisso instituto itinere, Canossam se recepit, oppidum agri regiensis, dictioni Mathildis comitissae subiectum. Venit et eo propere cum omnibus copiis Hertricus, qui statina deposito regali ornamento, nudis pedibus, ut oppidanos ad misericordiam commoveret, portae oppidi appropinquans, suppliciter intromitti petebat; denegatum ingressum aeque animo tulit, aut tulisse clissimulavit, quamvis aspera esset hiems et gelu cuncta rigescerent. In suburbio quidem oppidi triduo commoratus, continuo veniam petens, tandem rogatu Mathildis et AdeIaidis, sabaudiensis comitissae, introductus, absolvitur et ecclesiae reconciliatur, pace iureiurando confirmata, oboedientia promissa.

3) LA FILOSOFIA DI PITAGORA

Pytagoras ille Samius, interrogatus quemnam se esse profiteretur, non sapientem se, ut superiores fecerant, sed sapientiae respondit esse amatorero. Neque id quia existimaret cuna his se non posse comparari, qui sapientes dicti essent (probe enim se novit ipsa virtus, et ceteris omnibus, qui sapientiae studuissent, ingenii gloria Pythagoras sine controversia anteibat), sed quia neque illos, neque se, neque hominum quemquam censeret ad sapientiam non magis quam ad felicitatem beatitudinemve posse pervenire. Philosophus - inquit - sum. Magnam miramque modestiae laudem! Nato ex unius verbi temperantia, plus nominis atque gloriae assecutus est, quam ex omni vita admirabilibusque inventis.
Quippe a quo philosophorum natio, in plurimas licet divisa familias, uno tamen vocabulo nominatur. Neque vero, quod ab eo nomen accepissent, eo deterriti sunt quominus a suo auctore quibusdam in lods dissentirent.

4)NON SI DEVONO SPAVENTARE I BAMBINI

Non sunt deterrendi pueri monstruosissimis vel lemurum, vel larvatarum formanl quibusdam nominibus, quae a foeminis confingi, confictaque stultissimo errore credi solent, ne qui tenelli male imbuti fuerint, cum ad firmiores annos pervenerint, male etiam terrore semper afficiantur.
Neque sunt nominandae illis striges, quas recens opinio vulgi sub felium specie infantes-necare perhibet, aut a stridendo sub nocturnarum forma avium insuper sic appellatas esse confirmat. Non nominent illis 0rcum homines vorantem, non Silvanum summa aedium tecta incolentem, non Demogorgona, non Fatuas, non deas ultrices, non Morphea illum, queto et foeminae nocm ad spondam lecti venire tradunt. Neve narrenmr alla hisce similia, quibus et me recordor adeo deterreri solitum, ut ad multos usque adolescentiae annos ,vix a me terrorem illum ab unguiculis iato vehemeater imbibitum, eveUere potuerim. Quoties duro postea legerem antiqua ca atque elegantia, sed-- immutatis paucis litteris -- corrupta nomina, perspicue intelligens ab ineptissimis imperitissimisque foeminis ita retenta esse, non sine risu admiratus fui.