quare ego recte, Caesar, muneribus tuis omnibus comparo, multis antepone, quod licet nobis et in praeteritum de malis imperatoribtis cotidie vindicari et futures sub exemplo praemonere nullum locum, nullum esse tempus, quo funestorum principum manes a posterorum exsecrationibus conquiescant. quo constantius, patres conscripti, et dolores nostros et gaudia proferamus, laetemur bis, quibus fruimur, ingemiscamus illis, quae patiebamur. simul utrumque faciendum est sub bono principe, hoc secreta nostra, hoc sermones, hoc ipsae gratiarum actiones agant meminerintque sic maxime laudar! incolumem imperatorem, si priores secus meriti reprehendantur. nam, cura de malo principe posteri tacent, manifestimi est eadem facere praesentem.
Per questa cosa, o Cesare, io reputo uguale a tutti i tuoi doni, anzi a molti lo antepongo, questo: che noi possiamo fare ogni dì le nostre vendette degli Imperatori passati e ammonire i futuri con l'esempio che niun luogo e niun tempo v'abbia in cui i mani dei funesti Principi si sottraggono alla esecrazione dei posteri. Con tanta maggior decisione, o Padri Coscritti, mostriamo i nostri dolori e la nostra gioia: rallegriamoci di ciò che godiamo; piangiamo su ciò che soffrimmo. Per fortuna queste due cose si possono fare insieme sotto un buon Principe. Questo sia il senso dei nostri intimi pensieri, delle nostre parole, dei nostri ringraziamenti; e rammentiamo che la migliore lode per l'Imperatore vivente è il condannare quei predecessori che lo meritino; perché il tacere di costoro equivarrebbe a confessare che il Principe attuale somiglia loro.