da sero95 » 12 ott 2011, 14:38
Tiberius Gracchus, cum in Scipionis exercitu stipendia mereret, brevi tempore suis omnibus aequalibus virtute et fortitudine preastitit. Nec tamen is fuit ut, elatus superbia, officiorum malitarium et disciplinae oblivisceretur. Nam, cum quaestor ad Numantiam oppugnandam missus esset, Consule Gaio Mancino, et tantum laudis cum apud suas copias tum apud hostes consecutus esset, ut ipse ab omnibus quasi dux haberetur, sempre plurimum reverentiae et officii in consulem praebuit. Cum autem Romani res male gessissent et ex hostibus indutias petere cogerentur, Numantini, Romanis et eorum ducis diffisi, responderunt se nulli fidem praestituros nec foedus facutros nisi cum Tiberio Graccho. Nam patri eius fidem meminerant, qui secum firmam et diuturnam pacem composuerat, et sibi persuaserant filii animum non minus fidelem et aequum quam patris esse.
Tiberio Gracco, prestando servizio militare nell'esercito di Scipione, in breve tempo superò per valore e coraggio tutti i suoi coetanei. Tuttavia lui non arrivò (lett, fu), spinto dalla superbia, a scordarsi degli obblighi militari e della disciplina. Infatti, quando fu inviato come questore a Numantia per assediarla, sotto il consolato di Gaio Mancino, e benchè ottenesse tanta lode come presso i suoi soldati così presso i nemici, da essere ritenuto da tutti quasi come un generale, offrì sempre moltissimo rispetto e obbedienza al console. Avendo però i Romani la peggio e essendo costretti dai nemici a chiedere una tregua, i Numantini, diffidando dei Romani e dei loro generali, risposero che non avrebbero dato fiducia a nessuno ne fatto nessun trattato se non con Tiberio Gracco. Infatti si erano ricordati della lealtà di suo padre, il quale aveva redatto con loro una pace solida e duratura, et si persuasero che l'animo del figlio non fosse meno leale e giusto che quello del padre.
Corretta col prof dopo un compito in classe