il regime di paura dei Quattrocento-tucidide

αντελεγε τοις ξυνισταμενοις ουδεις ετι των αλλων, δεδιως και ορων πολυ το ξυνεστηκος ει δε τις και αντειποι, ευθυς εκ τροπου τινος επιτηδειου ετεθνηκει, και των δρασαντων ουτε ζητησις ουτ'ει υποπτευοιντο δικαιωσις εγιγνετο, αλλ'ησυχιαν ειχεν ο δημος και καταπλεξιν τοιαυτην ωστε κερδος ο μη πασχων τι βιαιον, ει και σιγωη, ενομιζεν. Και το ξυνεστηκος πολυ πλεον ηγουμενοι ειναι η οσον ετυγχανεν ον ησσωντο ταις γνωμαις, και εξευρειν αυτο αδυνατοι οντες δια το μεγεθος της πολεως και δια την αλληλων αγνωσιαν ουκ ειχον. Κατα δε ταυτο τουτο και προσολοφυρασθαι τινι αγανακτησαντα, ωστε αμυνασθαι επιβουλευσαντα, αδυνατον ην: η γαρ αγνωτα αν ηυρεν ω ερει η γνωριμον απιστον. Αλληλοις γαρ απαντες υποπτως προσησαν οι του δημου, ως μετεχοντα τινα των γιγνομενων. Ενησαν γαρ και ους ουκ αν ποτε τις ωετο ες ολιγαρχιαν τραπεσθαι: και το απιστον ουτοι μεγιστον προς τους πολλους εποιησαν και πλειστα ες την των ολιγων ασφαλειαν ωφελησαν, βεβαιον την απιστιαν τω δημω προς εαυτον καταστησαντες.