da giada » 25 nov 2018, 16:15
Amicitiam, o mi dilecte amice, magnum bonum existima. Amicus enim solacium praebet in aerumnis, auxilium in periclis laetitiam in secunda fortuna Quare iunge firmas amicitias usque a pueritia, sed elige amicos magna cum prudentia; nam quia amicitia non solum gaudia parat, sed etiam officia, exsplorare debemus animos amicorum, praecipue in adversa fortuna. In secunda fortuna enim amici abundant, in adversa saepe diffugiunt. Antiqui amicitiam deourum donum putant et mira exempla fidae et firmae amicitiae tradunt. Multi Philosophi et docti viri libros de amicitia constribunt; etiam Marcus Tullius Cicero praeclarum libellum de amicitia componit et mitti ad Titum Pomponium Atticum amicum suum.
Ecco anche l'altra
Stima, o mio diletto amico, l'amicizia come un grande bene. L'amico infatti offre sollievo nelle tribolazioni, aiuto nei pericoli letizia nella fortuna favorevole. Perciò stringi salde amicizie fin dalla fanciullezza, ma scegli con gran prudenza gli amici; infatti visto che l'amicizia non solo procura piaceri, ma anche doveri, dobbiamo esplorare gli animi degli amici, specialmente nell'avversa fortuna. Nella fortuna favorevole infatti gli amici abbondano, in quella avversa sfuggono. Gli antichi reputano l'amicizia un dono degli dèi e tramandano esempi ammirevoli di ferma e fidata amicizia. Molti filosofi ed uomini dotti scrissero libri sull'amicizia; anche Marco Tullio Cicerone compose un insigne libretto sull'amicizia e lo inviò con dedica al suo amico Tito Pomponio Attico.