Άλλ’ ου μέντοι σοι, ήν δε εγώ, Αλκίνου γε απόλογον ερώ, αλλ’ αλκίμου μεν ανδρός, Ηρός του Αρμενίου, το γένος Παμφύλου ∙ ός ποτε εν πολέμω τελευτήσας, αναιρέθεντων δεκαταίων των νεκρών ήδη διεφθαρμένων , υγιής μεν ανηρέθη, κομισθείς δ’ οίκαδε μέλλων θάπτεσθαι δωδεκαταίος επί τη πυρά, κείμενος ανεβίω, αναβιούς δ’ έλεγεν ά εκεί ίδοι. έφη δε, επειδή ουκ εκβήναι την ψυχήν, πορεύεσθαι μετά πολλών, και αφικνείσθαι σφάς εις τόπον τινά δαιμόνιον , εν ω της τε γης δύ’ είναι χάσματα εχομένω αλλήλοιν και του ουρανού αύ εν τω άνω άλλα καταντικρύ ∙ δικαστάς δε μεταξύ τούτων καθήσθαι , ους, επειδή διαδικάσειαν, τους μεν δικαίους κελεύειν πορεύεσθαι την εις δεξιάν τε και άνω διά του ουρανού, σημεία περιάψαντας των δεδικασμένων εν τω πρόσθεν , τους δε αδίκους την εις αριστεράν τε και κάτω, έχοντας και τούτους εν τω όπισθεν σημεία πάντων ων έπραξαν.
Questa traduzione è visibile ai soli utenti registrati registrati per vederla