Omero - Iliade - La vestizione di Patroclo

LA VESTIZIONE DI PATROCLO (Iliade)
VERSIONE DI GRECO di Omero

Ὣς φάτο, Πάτροκλος δὲ κορύσσετο νώροπι χαλκῷ.<

/span> κνημῖδας μὲν πρῶτα περὶ κνήμῃσιν ἔθηκε καλάς, ἀργυρέοισιν ἐπισφυρίοις ἀραρυίας·δεύτερον αὖ θώρηκα περὶ στήθεσσιν ἔδυνε ποικίλον ἀστερόεντα ποδώκεος Αἰακίδαο. ἀμφὶ δ' ἄρ' ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόηλονχάλκεον, αὐτὰρ ἔπειτα σάκος μέγα τε στιβαρόν τεκρατὶ δ' ἐπ' ἰφθίμῳ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκεν ἵππουριν· δεινὸν δὲ λόφος καθύπερθεν ἔνευεν.εἵλετο δ' ἄλκιμα δοῦρε, τά οἱ παλάμηφιν ἀρήρει.

ἔγχος δ' οὐχ ἕλετ' οἶον ἀμύμονος Αἰακίδαο βριθὺ μέγα στιβαρόν· τὸ μὲν οὐ δύνατ' ἄλλος Ἀχαιῶν πάλλειν, ἀλλά μιν οἶος ἐπίστατο πῆλαι Ἀχιλλεὺς Πηλιάδα μελίην, τὴν πατρὶ φίλῳ πόρε Χείρων Πηλίου ἐκ κορυφῆς, φόνον ἔμμεναι ἡρώεσσιν.

Testo greco per ricerca facilitata

Ως φατο, Πατροκλος δε κορυσσετο νωροττι χαλκω. Κνημιδας μεν πρωτα περι κνημησιν εθηκε καλας, αργυρεοισιν επισφυριοις αραρυιας δευτερον αυ θωρηκα περιστηθεσσιν έδυνε ποικιλον αστεροεντα ποδωκεος Αιακιδαο. Αμφι δ' αρ' ωμοισιν βαλετο ξιφος αργυροηλον χαλκεον, αυταρ επειτα σακος μεγα τε στιβαρον τε κρατιδ' επ' ιφθιμω κυνεην ευτυκτον εθηκεν ιππουριν• δεινον δε λοφος καθυπερθεν ενευεν. Ειλετο δ' ολκιμα δουρε, τα οι παλαμηφιν αρηρει: εγχος δ' ουχ ελετ' οιον αμυμονος Αιακιδαο βριθυ μεγα στιβαρον: το μεν ου δυνατ' αλλος Αχαιων παλλειν, αλλα μιν οιος επιστατο πηλαι Αχιλλευς  Πηλιαδα μελιην, την πατρι φιλω πορε Χειρων Πηλιου εκ κορυφης, φονον εμμεναιηρωεσσιν.

TRADUZIONE

Patroclo si vestiva di armi folgoranti. Prima si avvolse alle gambe

i bei schinieri  adorni di fibbie argentee.d'argentee fibbie.  Dopo si mise la corazza al petto del veloce Achille screzïata di stelle. Poi si appese a tracolla la spada dalle borchie d'argento, tutta di bronzo, e poi, lo scudo grande e massiccio: e sulla forte testa mise un elmo ben fatto, adorno di una criniera di cavallo: il cimiero dall'alto ondeggiava paurosamente. Prese infine due robuste lance che si adattavano alla sua mano. Non prendeva però l'asta dell'irreprensibile nipote di Eaco: pesante era, enorme, poderosa. Nessun altro degli Achei riusciva a brandirla, ma solo lui, Achille, la sapeva vibrare. Era un'asta di frassino del Pelio, che Chirone aveva dato a suo padre tagliandola sulla cima del monte, destinata a far strage di eroi. Ad Automedonte poi disse di attaccare in fretta i cavalli: l'aveva caro più di ogni altro, dopo Achille sbaragliatore di guerrieri. Ed era l'uomo più fidato in campo, sempre pronto ed attento ad ogni chiamata.