Grande male la vanagloria!

Κιθαρωδος αφυης εν κονιατω οικω συνεχως αδων και αντηχουσης αυτω της φωνης ενομιζεν εαυτον ευφωνον ειναι σφοδρα. Και δη επαιρομενος επι τουτω εγιγνωσκε δειν θεατρω εαυτον επιδιδοναι. Αφικνουμενος δε ινα επιδεικνυοιτο και πανυ κακως αδων, λιθοις βαλλομενος, απηλαυνετο εκ του θεατρου. Ουτω την ρητορων ενιοι εν σχολαις ειναι τινες δοκουντες, οταν επι τας πολιτειας αφικνωνται αφυεις εισιν.

Un citaredo incapace, cantando ininterrottamente in una casa imbiancata e mentre gli risuonava la voce, credeva di essere assolutamente armonioso. E quindi, esaltandosi per questo, decideva che bisognava darsi al teatro....(continua)