Una malattia senza speranza e una scelta irrevocabile
Priusquam vis morbi prorumperet gravissime, Atticus, postquam in dies dolores accrescere febresque accessisse sensit, Agrippam generum ad se accersi iussit et cum eo L. Cornelium Balbum Sextumque Peducaeum.
Hos ut venisse vidit, in cubitum innixus: «Quantam - inquit - curam diligentiamque in valetudine mea tuenda hoc tempore adhibuerim, cum vos testes habeam, nihil necesse est pluribus verbis commemorare. Quibus quoniam, ut spero, satisfeci, me nihil reliqui fecisse, quod ad sanandum me pertineret, reliquum est ut egomet mihi consulam.
Id vos ignorare nolui: nam mihi stat alère morbum desinere. Namque his diebus quidquid cibi sumpsi, produxi vitam, cum augerem dolores sine spe salutis. Quare a vobis peto, primum ut consilium probetis meum, deinde ne frustra dehortando impedire conemini». Hac oratione habita tanta constantia vocis atque vultus, ut non ex vita, sed ex domo in domum videretur migrare, cum quidem Agrippa eum flens atque osculans oraret atque obsecraret, ne ad id quod natura cogeret ipse quoque sibi acceleraret letum, et, quoniam tum quoque posset temporibus superesse, se sibi suisque reservaret, preces eius taciturn sua obstinatione depressit.
Prima che l'impeto della malattia prorompesse molto gravemente, Attico, dopo che di giorno in giorno percepì che i dolori accrescevano e le febbri sopraggiungevano, ordinò che fosse chiamato il genero Agrippa presso di lui e con lui L. Cornelio Balbo e Sesto Peduceo.
Quando vide che questi giunsero, appoggiandosi sul gomito disse: non è necessario, avendovi come testimoni, commemorare con molte parole quanta cura e dedizione ho applicato in questo momento a salvaguardare la malattia, Dato che, come spero, ho soddisfatto abbastanza con queste, ...(CONTINUA)
Le versioni del tuo libro senza doverle cercare?