Furbo il gatto ma più furbi i topi

’Eν oίκίᾳ τινί πολλῶν μυῶν ὂντων, αίλουρος τοῦτο αίσθανόμενος.

ἦκεν ενταῦθα καί καθ’ ἒκαστον αυτῶν συλλαμβάνων κατήσθιεν. Οί δε όρώντες καθ’ έκάστην ημέραν εαυτούς άναλισκομένους ἒλεγον πρός άλλήλους· «Μηκέτι κάτω κατερχώ-μεθα, ἳνα μή παντάπασιν άπολλυώμεθα· τοῦ γάρ αίλούρου μή δυναμένου δεῦρο έξικνεῖσθαι, ήμεῖς ἃν σωζοίμεθα». Ό δέ αίλουρος, μηκέτι τῶν μυῶν κατιόντων, σοφιζόμένος έμηχανάτο ὂπως δι’ έπινοίας αυτούς λήψεται. Καί δή άπό παττάλλου τινός έαυτόν άναβαίνων άπῃώρει καί προσεποιεῖτο νεκρός εἶναι. Τῶν δε μυῶν τις παρακύπτων καί ορῶν αυτόν ἒφη· «Ὦ οὗτος, και ὂταν θύλαξ γίγνῃ, ού προσέρχομαι σοι». Ό μῦθος δηλοῖ ὂτι τῶν άνθρώπων οί φρόνιμοι, ὂταν τῆς ένίων μοχθηρίας πειρῶνται, ουκέτι αυτῶν έξαπατῶνται ταῖς ύποκρίσεσιν.

Poiché in una casa c’erano molti topi, un gatto avendo saputo ciò, andò là e prendendoli mangiava uno per uno.

Essi vedendo che ogni giorno erano mangiati dicevano tra loro: «Non scendiamo più giù, affinché non periamo del tutto; infatti il gatto non potendo arrivare qua, ci potremmo salvare»....(continua)