Il ladro e la vedova - Anthropoi versione greco Esopo

Il ladro e la vedova Libro: Antropoi pagina 58

Ου μονον οι μακροι πλυουτοι αλλα και αι μετριαι ουσιαι ενιοτε τας των κλεπτων επιβουλας ουκ εκφευγουσιν. Κλεπης νυκτωρ το της Θυρας κλειΘρον συντριβει και εις ερημον οικιαν εισερχεται τας σχευας κλεπειν βουλομενος. - δε της οικιας δεσποινα τω ψοφω εγειρεται, τον κλεπτην καταλαμβανει και κλαιει και ικετευει "Κατοικτειρε, ω αγαΘε, την αλΘλιας χηρας τυχην δειλαια γαρ και πτωκην ειμι, και ταπεινως τον βιον διαγω ουδε πλυοτον εχω, αλλα πολλακις ασιτος καΘευδω και ολιγου πεινα αποΘνησκω" τοτε ο Κλεπτης αισχυνεται της επιβουλης και την χηραν της ατυχιας ενεκα οικτειρει προΘυμος ολα τα εν τω σακκω λαφυρα τη πενιχρα χηρα παρεχει και επανερχεται.

Non solo le grandi ricchezze, ma anche le modeste sostanze talvolta non sfuggono alle insidie dei ladri.

Un ladro di notte spezza la serratura della porta e si introduce in una casa solitaria volendone rubare le suppellettili. La padrona della casa è svegliata dal rumore, sorprende il ladro e piange e supplica: “Abbi compassione, obuono, della sfortuna di una povera vedova;

sono misera e povera, infatti, e passo la vita miseramente: nn ho ricchezza, ma spesso digiuna vado a dormire e quasi muoio di fame”. Allora il ladro si vergogna dell’insidia e prova compassione della vedova per la sua cattiva sorte: offre benevolmente tutto il bottino che ha nel sacco alla vedova e se ne va.