Il lupo e la pecora astuta

Λύκος, υπό κυνῶν διωκόμενος καί βιαίως δακνόμενος, είς ἃντρον τινά κατέφευγεν· έν ᾧ χαμαί έπί πολύ κατακείμενος, διά πείνην καί δίψην ώδυρετο, τροφήν έαυτῷ πορίζειν μή δυνάμενος. Μέλλων ἢδη βίον άπολείψειν, πρόβατον όρῶν παρερχόμενον πρό τοῦ ἃντρου, τούτου έδεῖτο ποτόν αύτῷ κομίζειν έκ τοῦ παραρρέοντος ποταμοῦ· «Εί γάρ σύ μοι ποτόν δώσεις, εγώ τήν τροφήν έμαυτῷ εύρήσω». Τό δέ πρόβατον άπεκρίνετο· «Εὗ λέγεις, λύκε· εί γάρ εγώ ποτόν σοι παρέξω, σύ καί τροφῇ μοι χρήσῃ». Ό λόγος εὒκαιρος πρός ἃνδρα κακοῦργον δι’ ύποκρίσεως ένεδρεύοντα.

Un lupo, braccato e morso con forza dai cani, si rifugiava in una grotta; in questa, disteso per terra, assai si lamentava per la fame e la sete, poiché non era in grado di trovare per sé del nutrimento.

Per potere allora sopravvivere (mantenersi in vita), vedendo una pecora che si avvicinava alla grotta, a questa chiedeva perché gli portasse dell'acqua dal fiume che lì scorreva...(continua)