Il pavone e la gru

Ταώς τοτε μέν σκώπτει γέρανον διά τήν χροιάν αύτοϋ και λέγει· «Έγώ μέν χρυσόν και πορφύραν ένδύομαι, σοι δέ ούδέ έστι καλλόσυνη ουδέ φέρεις ποικιλίαν έν πτεροῖς».Ό δέ· «Άλλ’ έγώ - έφη - έγγύς τοῦ ήλιου ᾄδω και εις ύψηλόν τόν ουρανόν πέτομαι· συ δέ, ώς άλεκτρυόνιον, κάτω έπι γῆς βαίνεις». Ταώς ἃλλοτε δέ, ώς τά όρνεα έβουλεύοντο περί τῆς βασιλείας, ήβούλετο αύτός καθίστασθαι βασιλεύς διά τήν αύτοῦ καλλοσύνην.

Επειδή τά όρνεα ήμελλον τόν ταών έκλέγεσθαι, ό κολοιός έλεγε· «Άλλ’ ὂταν άετός ήμᾶς διώκῃ, πῶς ἃν ήμᾶς σῴζοις;». Ό μύθος δείκνυσιν ὂτι τήν ἃνοιαν ή σοφία σιγάζει.

Un pavone allora schernisce una gru per il suo colore del corpo e dice: «Io indosso oro e porpora, tu non hai né bellezza né porti varietà di colori nelle piume». Quella «Ma io – disse- canto vicino al sole e volo nel cielo alto; tu invece, come un gallinaceo, cammini giù sulla terra».

Un pavone allora schernisce una gru per il suo colore del corpo e dice: «Io indosso oro e porpora, tu non hai né bellezza né porti varietà di colori nelle piume». Quella «Ma io – disse- canto vicino al sole e volo nel cielo alto; tu invece, come un gallinaceo, cammini giù sulla terra». ... (continua)

Qui continua la traduzione