L'usignolo e lo sparviero

Έν λειμῶνι έκαστης ημέρας πρωί έπι ύψηλῶν δένδρων άηδών κατά την συνήθειαν ήδέως ᾄδει. Ίέραξ δέ ποτε άκούει τῆς ῴδῆς καί βρώματος έπιθυμίᾳ καταπετεται, επιπίπτει τῇ αηδόνι καί αρπάζει. Ή δέ τόν ίέρακα ίκετεύει· «Ὦ γενναῖε, ὧ μεγαλόψυχε ὂρνις, φείδου μου λεπτόν γάρ όρνίτθιόν είμι καί ίκανόν παρέχειν μικρόν βρῶμα και όλίγην τροφήν· πρόσμενε, ὧ φίλε, τούς έ- μούς τοκέας, οί πσλύσαρκοί είσιν». Ό δέ ιέραξ πείθεται καί άπολύει την άηδόνα· ή δέ ταχέως άποφεύγει καί τῷ άνοήτῳ ίέρακι λέγει «Ὦ μάταιε, είc τόν λοιπόν χρόνον μή άποβάλλε τά άγαθά έν χερσίν ὂντα κενῶν έλπίδων ἒνεκα».

In un prato, tutti i giorni di buon mattino, un usignolo su alti alberi, per abitudine, canta dolcemente.

Una volta uno sparviero ode il canto e vola giù con brama di cibo, piomba sull'usignolo e (lo) afferra. Quello supplica lo sparviero: " O nobile, magnanimo uccello, abbi compassione di me: infatti sono un gracile uccellino e capace di fornire un piccolo pasto ed un piccolo nutrimento;

aspetta, o amico, i miei genitori, i quali sono molto grossi". Lo sparviero si persuade e lascia andare l'usignolo;

egli subito fugge via e dice allo stolto sparviero: "O sciocco, non lasciare per il futuro le cose buone che sono nelle mani per vane speranze". (by Stuurm)