la coda del serpente

Οὐρά ποτε ὄφεως ἠξίου πρώτη προάγειν καὶ βαδίζειν.

Τὰ λοιπὰ μέλη ἔλεγον· «Πῶς δύνασαι ἄγειν ἡμᾶς χωρὶς ὀμμάτων καὶ ῥινός;». Ἀλλὰ τὴν οὐρὰν οὐκ ἔπειθον· - τελευταῖον' ἡ οὐρὰ ἔπειθεν αὐτά.

Ἡ οὐρὰ δὲ ἦρχε καὶ ἦγε, σύρουσα τυφλὴ πᾶν τὸ σῶμα ἕως εἰς βάραθρον πετρῶν ἐνέφερε· ἡ πτῶσις τὴν ῥάχιν καὶ πᾶν τὸ σῶμα τοῦ ὄφεως τιτρώσκει. Ἡ οὐρὰ δ᾽ ἱκέτευε τὴν κεφαλὴν λέγουσα· «Σῷζε ἡμᾶς, εἰ θέλεις, δέσποινα· ἡμάρτανον ἐρίζων σοι». Ὁ μῦθος ἐλέγχει ἄνδρας δολίους καὶ κακοὺς ἐπανισταμένους τοῖς δεσπόταις.

Una volta una coda di un serpente stimava opportuno (ἠξίου, ἀξιόω imperf 3a sing) procedere per prima e camminare.

Le rimanenti membra dicevano: "Come sei in grado (δύναμαι presente 2a sg) di condurre noi (sott "visto che sei") senza occhi e senza naso?...(CONTINUA)