Saper trovare gli amici giusti

Κύων καί άλέκτωρ φιλίαν πρός άλλήλους ποιησάμενοι ὣδευον. Τῆς δέ νυκτός καταλαβούσης έν τόπῳ άλσώδει, ό μέν άλεκτρυών έπί τι δένδρον άναβάς έν τοῖς κλάδοις έκάθισεν. Ό δέ κύων πρός τῇ ρίζῃ τοῦ δένδρου άφύπνωσε. Τῆς δέ νυκτός παρελθούσης καί αύγῆς καταλαβούσης, ό άλέκτωρ κατά τό σύνηθες μεγάλα έκεκράγει. Άλώπηξ δέ τούτου άκούσασα και βουλομένη αύτόν καταφαγεῖν ἧλθε καί στᾶσα κάτωθεν τοῦ δένδρου έβόησε πρός αύτόν· «Άγαθόν ὂρνεον εἶ. Κατάβηθι δέ ὂπως ᾄσωμεν τάς νυκτερινάς ῴδάς καί συνευφρανθῶμεν άμφότεροι».Ό δέ άλέκτωρ ύπολαβών ἒφη αύτῇ· «Ἅπελθε, φίλε, κάτωθεν πρός τήν ρίζαν τοῦ δένδρου καί φώνησον τόν θυρωρόν, ὂπως άνοίγῃ».Ή δέ άλώπηξ άπῆλθε πρός τό φωνῆσαι αύτόν· ό δέ κύων ἃφνω πηδήσας καί δραξάμενος τήν άλώπεκα διεσπάραξεν αυτήν. Ό μῦθος δηλοῖ ὂτι οὒτω καί οί φρόνιμοι τῶν άνθρώπων παραλογιζόμενοι πέμπουσι τούς έχθρούς έπελθόντας πρός ίσχυροτέρους.

Un cane e un gallo, avendo fatto amicizia tra loro, camminavano.

Sopraggiunta la notte in un luogo boscoso, mentre il gallo, salito su un albero, dormì tra i rami.

Il cane, invece, presso la radice dell'albero. Trascorsa la notte e sopraggiunta l’alba, il gallo secondo l’abitudine cantò, una volpe sentendolo e desiderando mangiarlo corse stando sotto l’albero gridò a lui: « Sei un bel uccello. ...(continua)