storie di cani

storie di cani versione greco Esopo

Χαλκευς τις κυναριον ειχεν. Χαλκευοντας αυτου, το κυναριον εκοιματο και βαθεως εκαθευδεν υστερον δε, του δεσποτου εσθιοντος, ηγειρετο και την ουραν σαινον την τροφην απητει. Ο δε χαλκευς οστουν αυτω επιρριπτων ελεγεν· «Ω ταλαιπωρον κυναριον υπνωδες, δια τι οτε μεν τον ακμονα κρουω καθευδεις και ουδεν σε εγειρει, οτε δε ο καιρος εστι του εσθιειν, ευθυς εγειρη και μοι σαινεις;». Το δε κυναριον ημειβετο· «Μη μοι, ω δεσποτα, μεμφου, αλλα σαυτω, ος ουδεν με διδασκεις ποιειν». Εχων τις δυο κυνας, τον μεν συν εαυτω κομιζων θηρευειν ησκει, τον δε οικοι λειπων οικουρον εποιει.

Οτε δε ο θηρευτικος κυων εις αγραν εξερχομενος συνελαμβανε τι, εκ τουτου ο δεσποτης μερος τι και τω ετερω παρεβαλλεν. Αγανακτουντος δε του θηρευτικου και τον ετερον ονειδιζοντος, οτι ουδεν ποιων τοις αυτου πονοις ετρυφα, εκεινος· «Αλλα μη εμε μεμφου, εφη, αλλα τον δεσποτην, ος ου πονειν με διδασκει, αλλ' εσθιειν τοις αλλοτριοις πονοις χρωμενον».