da Aperson » 3 gen 2019, 11:45
Cucurbita apud proceram forte crescebat. Propter pluvias assiduas cucurbita luxiriabat: iam ramulos suos ad caelum protendebat, latis foliis suis amplae pini truncum involvebat et magna cum superbia crassa poma ostentabat. Itaque insolentia sua magnam pinum lacessere incipit. Ego pluviis copiosis assidue cresco; non solo foliorum luxuria nunc te antecedo sed mox usque ad fastigium tuum perveniam et truncum tuum, etiam superabo". Pinus modesta cum silentio stultae plantae impudentiam tolerabat nec cucurbitate audacia obstupescebat; sed denique ita respondet: "Ego multos annos, alios nimis frigidos, alios nimis aestuosos vixi, nam nos pini robustae sumus et caeli adversa bene toleramus. Tu, autem cum autumnus caelum refrigerabit, una cum vita sua etiam insolentiam amittes. Fabula de cucurbita et pino iustum consilium de temperantia nobis praebet; etiam cum prospera est fortuna, superbiam vitare oportet.
Versione latino
- Allegati
-