Clodius Milonem oderat, Milo Clodium, cum diversas partes in re publica

[Ospite]

... sequerentur. Nam illis temporibus coeperant in urbe factiones et partes esse, quae semper ad perniciem res publicas florentissimas perducere solent. Quis enim illa tristissima et perniciosissima bella, quae secuta sunt, non meminit? Sed ad ea, quae narrari coepta sunt, redeamus. Cum ergo Milonem Clodius odisset, eum noctu in via exspectavit cum armatis hominibus; eum subito adortus est sed necatus est. Tunc Milo vocatus est in iudicium, in quo patronus erat Marcus Tullius Cicero. Splendidam et luculentissimam orationem paraverat orator, sed cum forum armatis plenum vidisset, magno terrore affectus est et, cum dicere coepisset, subito desiit et, pavore oppressus, tacuit. Sic Milo, cum patronus eius orationem habere nequivisset vel potius non ausus esset, exsilio multatus est. At postea Cicero, quae dicturus fuerat (avrebbe avuto intenzione di dire) meminit et scripsit in oratione, quam Pro Milone appellare consuevimus.

[giada]

Clodio detestava Milone e Milone Clodio, poiché seguivano partiti diversi nello stato. [...] Ma in seguito Cicerone ricordò ciò che avrebbe voluto dire e le scrisse in un' orazione che siamo soliti chiamare “Pro Milone” (a favore di Milone).
[center]la traduzione della versione integrale la trovi qui[/center]